Sonbaharı çok seviyorum. Aralıksız sonbahar görüntüleri arıyor gözüm. ‘Zom’bahar’ derdim önceleri. Sarhoş eden bir sarılıkla aklımıza yazılırdı. Kaçırdığım tüm manzaralar aklıma takılırdı. Zenıt122 ile çekilmiş tüm fotoğraflar beynimize çakılırdı. Tüm rüzgarlar ruhumuza gerçek aşkı taşırdı. Düşlerimizi o rüzgarlar taşırırdı.

     Biz şiir yazardık durmadan.

     Yine sonbahar… Bir Alpay şarkısı çalacakmış gibi uyanıyorum sabahlara. Mevsimin bitme kaygısı kurcalıyor aklımı durmadan. Yıllardır Christina Aguilera’nın “Hurt” şarkısını dinliyorum bu mevsimde. Bu mevsim başımı fena döndürüyor. Şarkılar başımı fena döndürüyor. Yapraklar havada durmadan dönüyor. Yollar ve sokaklar sararıyor. Anıların pastel tonları aklıma sokuluyor. Sokaklar aklımı başımdan alıyor.

     Sonbahar…Bir şiir okusam. Sevdalar çay tadında kalıyor. Aklıma bir şiirim geliyor… Bir dize: “durmadan soyunuyor eylül şakaklarımda…” Yapraklar bir İspanyol dansıyla savruluyor.

     Eylül aklımı çeliyor.  

     Güz zamanı…

     Artık bir fotoğraf makinesi alıp mevsimin sarı şiiriyle avunmalı. Özgür sekanslarda çok muhteşem anları yakalamalı. Mor bilirim ben fotoğrafı. Meğer sararırmış tüm fotoğraflar sonunda. Ve çoğu da ilk ışıkla sarıymış zaten sonbaharın ortasında. Ayrıntıböceklerimden arınıp öyle uyanıyorum fotoğraflara. Sorunsuz saklanışlar. Bizi sonsuz zamanlara taşıyan bir mızıka. Tüm hackerlerle uzlaşma halindeyim. Ah İskender! Afrika tamtamlarına  senin şiirlerin eşlikçidir. Bir çığlık; tüm şehirlerde, nehirlerde ve denizlerde martıların zaferidir. Eylülden kasıma en çok Amy Wiehouse dinlenir…

    Sonbaharda tüm toprak yollar bir film setidir.

    Sonbaharda aşk kızıl renklidir. Moulin Rouge’da Nicole Kidman zariftir.

    Elma: Cemal Süreya’nın adının bir harfini attığı şiirdir…

    Bu sonbahar Trump bu yerkürenin başından gitmelidir. Roger Waters İstanbul’a gelip bir konser vermelidir. Alamos Kazdağlarından çekilmelidir.

    Her aşk Afrika’ya, Irak’a, Filistin’e, barışa, ezilmişliklere, yerküremize, akşamlara ve sokaklara öykünmeli; çocuklar sokaklarda savaşlardan ırakta özgürce gülmeli, yaşlı dünya artık sömürücülerin kıçını tekmelemeli, leyleklerin göç yollarından savaş uçakları gitmeli, şarkılar yeryüzüne, barışa, evimiz dünyaya söylenmeli ve bu aptal emperyalizm artık sanatın ve sonbaharın gücüyle bitmelidir.  

     “Bu sonbahar kapitalizm çökebilir…”

     Bunu hissedelim. Yaz kaçkını düşlerle kavurduğumuz bir parça sarılık serelim yeryüzüne. Kapitalizm bitsin. Aydınlığa hazırlansın yerküre.

     “Hurt” dinlensin…

      Zom’bahar bu kez de böyle tarif edilsin...