Evrensel eylemlerin içinde yer alabilmek galiba yüksek bir sanat kültürü istiyor. Bunu beceremeyenler günlük ilişkilerin sıradanlığında mutlu olma yanılsaması yaşıyor. Ayrıntılar önemli. Küçük mutluluklar falan filan. Bir pazar yeri deviniminde aynılığı bozan küçük bir renk değişimi mutluluk verir. Sanatsal bakış yoksa orada sadece basit ilişkiler ve alışveriş vardır.

Gelenekseli bozmak ise anarşistlik olarak algılanır. Yüksek sanat kültürü edinemeyenler kapitalist refleksleri sanat gibi algılar ya da kişilerin tarzlarıyla uğraşırlar. Böylelerinin tepkileri yaşayamadıklarıdır. Bu bazılarının durmadan alıştığıdır…

Basit ilişkiler, aldanışlar, taklitler ve himaye edilmiş sanat. Birileri yalancılığın, standartların taklidin ve sanatsızlığın döngüsünde neden hep eksik kalırlar?

 İnsanların ayrıntıcı algısı ve sanatın korkusuz/çıkarsız ve çılgınlıkla coşku arasındaki gezintisi “yanılgıları abartanları” ve hayatı tektipleştirenleri yargılar, sorgular, kovalar…

 Sanat denilen çılgınlık hayatın taklidi değil sezgilerin çılgınlığıdır.

İlkokuldan itibaren sanat tarihi, görsel kültür, fotoğrafçılık, görsel sanat ve hayal dersleri okutalım, çocukları hayata yayalım. Bakalım insanların mutluluk algıları nasıl değişecek?

Felsefe partileri, aktivist gruplar, fikir grupları,haYaL kulüpleri daha ilkokulda kurulmalı. Çocuklar çok şiir yazmalı, çok resim yapmalı. Çok resim, çok dans, çok drama, çok oyun… Gelecek buna hazırlanmalı.

Bir çılgınlar partisi kurma zamanı değil mi? Kim halledebilir bunu. Pöf! Acayip fantezi. Fantastik bir film çekip insanların hipnozuna yönelmeli. Kimse Dadaist ya da gerçeküstücü falan değil. Dünya hep aynı kalsın istiyorlar… Kimse bozamıyor sessizliği…

Hayal kurmayı öğrenmeliyiz. Hayallerimiz dünyayı değiştirmeye yönelmeli. Çılgınca hayaller kurmalıyız. Kimsenin bilmediği dokuların duyumsayışı yön vermeli düş akışımıza. İdeolojilerin yörüngesinden uzak durmak biraz Nuri Bilge Ceylan’ın söylediklerinden alıntı ama buna benim de yetiyor aklım.

Aklım şiir yazıyor, sorguluyor, güncel hareketlerin uzağında durmak arzusundayım. Bu ne biçim şey. Kasabanın sokaklarındaki panayırları alkışlayın. Bu kasabada çok yabancıyım ben ve çok yalnızım.

Barış isteyen öce Guernica’yı yorumlamalı. Yorumsuz bırakılan tablo insanın yalnızlığıdır ve ikiyüzlülüğüdür. Sakın aldanmayın ışıltıya…Bunun için “Merdivenden İnen çıplak”size kendini hemen anlatmadı…Anlayın ve saatlerinizi ruh halinize göre ayarlayın. Bakış açınızı bir ayartıya yaklaştırın. Kendinizi çekeceğiniz bir filmin ya da sahici bir müziğin içine sürükleyip bırakın.

Courbet, Van Gogh, Gauguin, Munch ve Kandinsky, Cezanne… Dünyanın kötü gidişine sessiz kalmadı. Anlayın.

Mutluluk yanılsanmalarımız evrensel bir birikimle dağılmalı… Dağıtın

Ruh hallerimiz alçalmayan sanata artık Munch’un çığlığına daha yakın durmalı. Yaklaşın…

Hadi şimdi bir şiire baştan başlayalım…