Oktay Akbal, İkinci Dünya Savaşı'ının hemen ertesinde yazdığı Önce Ekmekler Bozuldu isimli öyküsünü şu sözlerle bitirir.

''Şu dünya bir kere daha değişecek. Belki eski halini almaz, ama zararı yok,gidenler gitti,gelenler gelsin.Sırasında ağlamasını veya gülmesini bilmeyenlere insan denemiyor.Bizler,yarı barış, yarı harp insanları ümitlerimizi kaybetmiş değiliz.Dünyanın iyi bir dünya olabileceğini,insanın mavi gökyüzünü,denizi, ağaçları seyretmekle mesut olduğu anlara tekrar kavuşacağını sanıyoruz. Her şey ekmekle başlamıştı; ekmekle bitecek.''

Ümit etmek, dünyayı değiştirmenin bozulan ekmekleri düzeltip sofralara eşitçe dağıtmanın başlangıcıdır. Kapitalizmin, kar uğruna hırsları derinleştirdiği,bireyi kendine ve doğaya yabancılaştırdığı,bir avuç insanın zenginleşmesi için,çoğunluğun savaşlarla,açlıklarla yoksullaştırdığı dünyada Nazım Hikmet'in söylediği insana düş gibi gelse de yine de ümit etmeye değer bir şeydir bana göre.

Hep beraber türkü söyleyip

Hep beraber sulardan çekmek ağı

Demiri oya gibi işleyip hep beraber

Hep beraber sürebilmek toprağı

Ballı incirleri hep beraber yiyebilmek

Yarin yanağından gayrı

Her yerde,her şeyde hep beraber diyebilmek..

Şairin bir başka şiirinde sen diye seslendiğine biz ülkemiz diyelim, dünyamız diyelim.Değişmesi arzu edilen bir şey...

''Seni düşünmek güzel şey

dünyanın en güzel sesinden

en güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey

Fakat artık ümit yetmiyor bana.

Ben artık şarkı dinlemek değil

Şarkı söylemek istiyorum.

Doğrusunu söylemek gerekirse politikacıların vaatlerine, sözlerine de pek itibar etmiyorum. Çünkü'' en güzel söz henüz söylenmemiş olandır.''

Kim bilir kimilerine göre tapındığımız cep telefonu, otomobil, odalarımızda duran koltuk gibi modası geçmiştir söylediklerimin.

''Out''olmuştur yani.Olsun..Benim için hala ''in''

Hepinize gönlünüzce yaşayacağınız güzel günler dilerim.