Babalar gibi ölmek

Ölümlü olduğumu biliyordum da, bu kadar ölüme yakın olduğumu bilmiyordum sanırım.

Anjiyo-san bana da geldi, babamdan sonra! Kalbimin içine girmiş tellerden kimyasallar tıkanmış damarlarımı gösterirken kendime şunu söyledim:

“So, it begins!”

Bundan sonra her an ölüme bir adım daha yakınım. Tespit şu:

-        İki kılcal damar tamamen tıkalı

-        Bir damar %60 tıkalı ama akıyor.

-        Bir kapakçığım sızdırıyor.

-        Akciğerde, sonradan önemsiz olduğu tespit edilen, bir leke var.

Puro içmeyeceksin dediler. Galiba içmeyeceğim ya da ne bok yiyeceğimi bilmiyorum.

Kalbime üzüntü, aşk, mutsuzluktan daha fazla zarar veriyor mu puro onu bilemiyorum.

Sonuç: son düzlükteyiz. Yarış bitiyor.

Kalan zamanı keyif, huzur, mutlulukla geçirmek lazım.

Sonuç: Yarış bitiyor.

Çocuklarımı büyüttüm. İyi. İyi çocuklar oldular. Kimseye kötülük yapmadım. Ağlamaz kimse hırsından arkamdan, kızım oğlum belki.

İyi işler yaptım. Kitapları hızlı yazmam lazım artık. Zaman kalmadı. Romanı bu eylül yayınlayalım. Ocak’a bir roman daha lazım.

Bu günlüğünde zamanı geliyor. Kapanıştan önce günlük de iki kapak arasına girmeli. Okuyucusu az olur ama olur.

Bunları yazarken tıkanmış damarlarım sızlıyor. Ve hatırlatıyor: buradasın, kalbin atıyor. Hala!

Kalbim atıyor, hala!

Yaşam devam ediyor, hala!

Ümit var, hala!

MAVİ 8. SAYI AĞUSTOS 2018